De woorden van een man van 84. Op de vraag van zijn schoondochter of hij zin heeft om te lunchen. Om eens samen een beetje te filosoferen over het leven, zijn leven, de kijk op toen en nu en over haar en zijn zoon. “Doen… doen. Het leven is te kort” zegt hij spontaan bij het ontvangen van haar uitnodiging. En inderdaad. Hier moet je niet mee wachten…
Vaak vliegen dit soort plannetjes door ons hoofd en stellen we ze uit. Omdat we geen tijd hebben, en andere afspraken gewoon even wat belangrijker vinden. ‘En ach.. het lijkt wel leuk, maar misschien wordt het een hele saaie middag. Dus weet je…het kan ook best wel wachten”.
Toch kunnen deze lang uitgestelde afspraken juist heel waardevol en dierbaar zijn. Je juist laten verrassen als het gaat om de onderwerpen die ter sprake komen. De uitspraken die gedaan worden. En het zijn de ultieme momenten om eens vragen te stellen die je normaal gesproken best eng vindt. Omdat ze zo persoonlijk zijn of het onderwerp nog niet aan de orde is. Of omdat er altijd wel mensen bij zijn met een sterke mening zodat verlangens of langgekoesterde wensen niet naar buiten kunnen komen, bang voor commentaar.
Zo ben ik zelf alweer zes jaar geleden onverwachts met mijn twee zoons 5 dagen voor kerstmis naar Berlijn gevlogen. We hadden een goede deal qua vlucht en hotel en daarom besloten we op het laatste moment om oma, mijn moeder, mee te nemen. Zij had al jaren niet meer gevlogen en ik kon me niet meer heugen wanneer ik met mijn eigen moeder op vakantie was geweest.
Mijn zoons, nog tieners, vonden het prachtig. En zo deelden we met z’n vieren een kamer met twee kingsize bedden. Zaten al vroeg aan een ontbijt en struinden tot laat in de avond door deze magnifieke stad. Het werd een groot feest. Helemaal toen we een fantastische rooftopbar ontdekten waar we vervolgens iedere lange culturele dag afsloten met zalige drankjes en falafelhapjes. Mijn moeder lag onderuit gezakt in de loungekussens, met mij ernaast. En de jongens vermaakten zich buiten op het terras en doken zo af en toe lekker naast ons.
Hier ontstonden de gesprekken. Eerst natuurlijk over allerlei bekende gebeurtenissen in ons leven Maar de vragen werden steeds persoonlijker. En de antwoorden steeds vollediger. Hier werden emoties duidelijk en snapten we opeens van elkaar waarom we toen zo reageerden, of bepaalde keuzes hadden gemaakt. Af en toe werden er tranen weggepinkt. Van opluchting, herkenning en ook van bewondering.
Jeetje, wat zijn wij in die 5 dagen dichter bij elkaar gekomen. En wat ben ik blij dat ik niet met deze beslissing heb gewacht. Om mijn moeder spontaan mee te nemen op een stedentrip. Nu kan ze niet meer mee. Vanwege haar gezondheid. Maar we kunnen nog steeds terugkijken op een prachtige ervaring. Die ons veel dichter bij elkaar heeft gebracht. “Het leven is te kort om te wachten…” En ik ben het er helemaal mee eens.
Vind je het fijn om geholpen te worden om een lang uitgesteld gesprek met een dierbare te starten of vorm te geven. Dan help ik je daar graag mee. Neem gerust contact met me op via info@dagliefste.nl | Monique van Reisen | Dagliefste…